De wonderlijke avonturen van het CT-zaalvoetbalteam - Deel III: De wederopstanding

In Deel II heeft u kunnen lezen hoe het CT-zaalvoetbalteam week in week uit verloor. Het verzoek aan de KNVB om een klasse lager te mogen spelen mondde in niets uit. Daarop werd met man en macht een lijst met clubloze trainers samengesteld. Bovenaan het lijstje stond de naam van Aad de Mos. Gelet op zijn successen met Ajax, KV Mechelen, RSC Anderlecht en Al-Hilal én zijn haarscherpe analyses op social media was het voltallige CT-zaalvoetbalteam erover eens dat hij de juiste man zou zijn om het team aan de praat te krijgen. Tot grote teleurstelling van velen ging Aad de Mos niet op onze avances in. Gelukkig bleek tweede keus Adriaan van Es wel bereid om het CT-zaalvoetbalteam onder zijn hoede te nemen.

Met behulp van een A4’tje dat het speelveld moest voorstellen en een aantal muntstukken (naar mate we beter gingen spelen, werden de stuivers ingeruild voor dubbeltjes) slaagde Adriaan erin om ons de basis van het zaalvoetbal bij te brengen. Voortaan zouden wij niet langer als een kip zonder kop op en neer rennen, maar in een compacte 3-1-formatie verdedigen en loeren op de counter. De aanpak van Adriaan bleek een succesformule. In de eerste wedstrijd onder leiding van Adriaan werden de hefboomwerkinggeleerden van de TU Delft met 6-5 verslagen. In de daaropvolgende wedstrijden werden ook overwinningen geboekt tegen WIA 22, WIA 16, opnieuw WIA 16, GZV Watergras 6, Mazzel Stars 4 en AGE-GGK 11. In rap tempo ruilde het CT-zaalvoetbalteam de 14^eplaats in voor de 11^eplaats op de ranglijst. Mede vanwege het feit dat ook Feyenoord aan een ongekende opmars bezig was onder leiding van good old Dick Advocaat kreeg Adriaan de eervolle bijnaam ‘Aad Advocaat’.

Hét hoogtepunt van het seizoen vond plaats op maandagavond 2 december 2019. Drie dagen voorafgaande aan pakjesavond trad het CT-zaalvoetbalteam, op dat moment nog hekkensluiter, in de eigen Erasmus Sport Arena aan tegen de ongenaakbare koploper WIA 22. De fiscalisten in spé gingen voortvarend van start. Na luttele seconden stond het al 2-0 dankzij een ontketende Philip. De handbalverdediging stond als een huis en op momenten dat deze toch dreigde in te storten door toedoen van wannabe Virgil en consorten, was daar altijd nog gelegenheidskeeper Frank om op spectaculaire wijze redding te brengen. Uiteindelijk boekte de blauwzwarte brigade een uitermate knappe 5-4 overwinning.

Een week later kreeg het kleine broertje van WIA 22, WIA 16, de kans om de blamage van WIA 22 goed te maken. Wat een zaalvoetbalwedstrijd had moeten zijn, leek meer op een MMA-kooigevecht. De spelers van het CT-zaalvoetbalteam moesten de ene na de andere vliegende tackle met gestrekt been zien te ontwijken. Tot overmaat van ramp kwam de scheidsrechter tot de onbegrijpelijke beslissing om mij van het veld te sturen nadat ik tot tweemaal toe vakkundig naar de grond was gewerkt. Vanaf de zijkant moest ik toezien hoe WIA 16 in het restant van de wedstrijd nog enkele keren gevaarlijk uit de hoek kwam, maar gelukkig bleek het CT-zaalvoetbalteam ook zonder mij in staat de wedstrijd over de streep te trekken. Het avondje Rotterdam-Zuid resulteerde in de nodige blauwe plekken en de drie punten.

Op maandag 10 februari 2020 kwam er een einde aan een reeks van 7 overwinningen uit 9 wedstrijden. Door één moment van onoplettendheid ging de wedstrijd tegen VHL 1 met één doelpunt verschil verloren. Zeven dagen later wist ook IJsselvogels 2 ons in de laatste seconden te verschalken. Helaas hadden wij in tegenstelling tot VHL 1 en IJsselvogels 2 geen kaas gegeten van de Cruijffiaanse wijsheid dat je altijd moet zorgen dat je één doelpunt meer scoort als de tegenstander. Aan de laatste competitiewedstrijd zal ik maar niet te veel woorden vuil maken. Laat ik het erop houden dat we de competitie eindigden zoals we deze begonnen waren.

Op het moment van schrijven moeten eigenlijk nog vijf wedstrijden gespeeld worden, maar nadat het coronavirus ook Tilburg had bereikt, besloot de KNVB de resterende wedstrijden tot nader orde af te gelasten wegens het besmettingsgevaar dat uitgaat van Joris. Bijkomend gevolg van het coronavirus was dat Tachtig! er niet in slaagde om zijn missie te voltooien. Desalniettemin was hij met 52 doelpunten verantwoordelijk voor ruim 40% van de totale doelpuntenproductie van het CT-zaalvoetbalteam. Een buitengewone prestatie waarvoor hij binnenkort op een gala vol voetbalbobo’s de Gouden Schoen in ontvangst mag nemen. Het coronavirus betekende niet alleen een streep door de rekening van Rowans Road To The Eighties; het beslechtte ook vroegtijdig een weddenschap tussen Tim en Frank in het voordeel van laatstgenoemde. Aan het begin van het seizoen waren de twee kemphanen overeengekomen dat de meest trefzekere van de ander een kratje (of op z’n Drents: een ‘kistje’) met vierentwintig groene rakkers cadeau zou krijgen.
@Tim: belofte maakt schuld …

De competitie is inmiddels een gelopen race en ook in het bekertoernooi zijn we vroegtijdig uitgeschakeld. Desalniettemin waren we lange tijd in de veronderstelling dat we dit seizoen toch nog eremetaal zouden behalen. Na afloop van het jaarlijkse, prestigieuze CT-voetbaltoernooi zouden wij de CT-cup omhoog tillen. Recent heeft het kabinet echter nieuwe coronamaatregelen getroffen, ten gevolge waarvan het CT-voetbaltoernooi dit jaar helaas geen doorgang kan vinden.

Aan alles komt een eind. Zo ook aan deze trilogie over de belevenissen van het CT-zaalvoetbalteam. Namens het hele team wil ik eenieder bedanken die in de afgelopen maanden de moeite heeft genomen om ons te supporten. Graag tot ziens in een volgend seizoen!